|
|
Een
bijzondere bevalling
| |
Mijn man Berry en ik
zijn beiden 39 jaar. We zijn vijftien jaar getrouwd en werken beiden in de
gezondheidszorg. Hij is neurologisch verpleegkundige in een ziekenhuis, ik ben
wijkziekenverzorgende. We hadden heel bewust gekozen om pas op latere leeftijd aan
kinderen te beginnen. Toen we daar aan toe waren, werd ik niet spontaan zwanger. Daar
maakten we geen punt van. Zouden er kinderen komen, dan waren ze welkom, maar kwamen ze
niet, dan was dat ook prima. We waren in ieder geval niet van plan om allerlei kunstmatige
ingrepen te ondergaan. Dat we volkomen onverwachts een dochter zouden krijgen, zonder dat
we ons een seconde bewust zijn geweest van mijn zwangerschap, is een wonder.
Ik ben aan de forse kant en was de laatste tijd misschien een beetje aangekomen, maar niet
opvallend. Voor de aankomende zomer wilde ik wel een paar kilootjes kwijt, maar ik was
niet echt gaan lijnen. Ik had lichte en onregelmatige menstruatie, maar schreef dat toe
aan mijn leeftijd. Die ene keer dat ik echt misselijk was, weet ik aan een avondje Japans
eten met mijn ouders. Gelukkig rookte en dronk ik, ook toen, niet. Mijn gezonde
levensstijl heeft natuurlijk invloed gehad op onze kerngezonde dochter. |
|
|
Ik had zo'n pijn in mijn rug!
'Hernia', constateerde de huisarts en ging weer |
| |
Vrijdag
31 maart 2000. Deze dag zal ik nooit vergeten. De avond daarvoor had ik een vergadering
gevolgd. De volgende ochtend ging ik werken. Een van mijn patiënten was een tamelijk
zware vrouw en terwijl ik haar verzorgde, kreeg ik pijn in mijn rug. Ik dacht dat ik me
vertild had. Ik gaf de vrouw koffie, ging ondertussen naar een andere patiënt en kwam,
zoals gewoonlijk, bij haar terug. Mijn rug speelde nu echt op en ik kon haar niet meer
helpen. Ik ging naar het kantoor om een vervangende verzorger te regelen. Daar keken mijn
collega's van op: ik klaag of zeur nooit, dus dit moest wel menens zijn. Ze stuurden me
naar huis met het advies lekker in bed te kruipen. Via mijn GSM heb ik Berry gebeld en heb
daarna meteen telefonisch een afspraak gemaakt met onze huisarts. De pijn in mijn rug was
ondertussen heel erg geworden en ik kon om half drie op het spreekuur komen, maar
toen Berry thuiskwam en hij mij zag, belde hij dat de dokter met het dringende verzoek
naar meteen ons huis te komen. De dokter arriveerde bij ons om kwart over één. Hij
onderzocht mij en gebruikte tests die standaard zijn bij rugpijn. Zijn diagnose: spit of
een hernia. 'Dat wordt bedrust', kondigde hij aan en schreef pijnstillers en valium voor.
Berry moest gaan werken. Voor hij ging, heeft hij me met een slaappilletje in bed gestopt.
Hij maakte zich zorgen om mij. Vanaf zijn werk heeft hij nog een paar keer naar huis
gebeld. |
|
|
Ze viel zo uit mijn lichaam!
De placenta werd opgevangen
in de braadpan |
| |
| Om half vier hield ik
het niet meer uit van de pijn. Ik ging op de vloer liggen, omdat ik weet dat in het geval
van een hernia het helpt om zo plat mogelijk op een harde ondergrond te liggen. Zo trof
Berry me aan toen hij thuis kwam. Ik begon inmiddels een beetje in paniek te raken, want
zulke pijn had ik nog nooit gehad. Hij belde de huisarts opnieuw en die adviseerde plat te
blijven liggen en nog wat valium in te nemen tegen de spanning in de rug en een
pijnstiller voor de erge rugpijn. Ineens voelde ik iets in mijn onderlichaam en dacht dat
ik een prolaps, een uitstulping van de darmen, kreeg. Ik vroeg Berry er even naar te
kijken. |
Met veel pijn en moeite stond ik van de vloer
op en ging ik naast het bed staan, om te gaan liggen. Op dat moment werd ons kind geboren,
ze viel als het ware zonder één perswee uit mijn lichaam. Berry duwde mij op bed en ving
tegelijkertijd de baby op in zijn armen. We waren beiden niet in staat iets tegen elkaar
te zeggen. Al gauw begon ons Maartje te huilen en te huilen.....
Wij hadden natuurlijk niets in huis wat bij een bevalling hoort en hebben dan maar
geïmproviseerd. Met een schoenveter werd de navelstreng afgebonden, waarna deze met de
naaischaar werd doorgeknipt. De placenta werd opgevangen in de braadpan. Berry had
gelukkig de tegenwoordigheid van geest om meteen foto's te maken, ondanks onze
verbijstering. Mijn rugpijn was in één klap over, ik lag met een dochter in een handdoek
gewikkeld in bed, wij waren zonder enige voorbereiding mama en papa geworden: het was
bijna niet te bevatten. |
|
Maartje
|
|
|
We hadden geen naam, dus in eerste instantie
noemden we ons kindje "kindje" |
| |
Het is met geen pen
te beschrijven wat op zo'n moment door je heen gaat. Nadat Berry eerst snel had gekeken of
het een jongen of een meisje was, belde hij meteen de dokter. Die stond binnen enkele
minuten aan mijn bed en was al bijna even geëmotioneerd als wij. Hij was boos op
zichzelf, omdat hij mijn pijnen absoluut niet met een bevalling in verband had gebracht.
Maar we nemen hem absoluut niets kwalijk. Hoe had hij kunnen weten dat ik volop weeën
had, terwijl ik zelf niet eens wist dat ik zwanger was? Onze dochter is om tien voor half
vijf geboren. Om vijf uur kwam een kraamverzorgster en om half tien 's avonds hadden we
dank zij de inzet van onze huisarts, buren en vrienden alles in huis: wiegje, luiers,
kleertjes, etc. In eerste instantie noemden we ons kindje "kindje". Pas
's
avonds vroeg de kraamverzorgster wat voor naam we onze dochter wilde geven. We hebben onze
dochter Maartje genoemd, omdat ze op de laatste dag van maart geboren is.
Toen we enigszins bekomen waren van de schok, moesten we de familie op de hoogte brengen.
De tweeling van mijn zus was net jarig op die dag. De familie was bij haar voor een
feestje. Ik had mijn zus 's morgens gebeld om te zeggen dat ik niet zou komen vanwege mijn
rugpijn. Nu Berry de familie vertelde dat we een dochter hadden gekregen, geloofde niemand
hem. Pas toen mijn zus met eigen ogen haar nichtje zag, geloofde ze het. Mijn bejaarde
schoonmoeder was lichtelijk overstuur en moest met hyperventilatieklachten naar de dokter.
Gelukkig is Maartje niet een dag later, op 1 april, geboren. Dan zou helemaal niemand ons
geloofd hebben! We hadden altijd zoiets van dergelijke verhalen lees je alleen in de
krant.
Het kan dus echt zo gebeuren!
We zijn nu over de eerste schok en euforie heen, maar onze huisarts heeft ons gewaarschuwd
voor een mogelijke terugslag, want van de ene op de andere dag veranderd ons leven
ingrijpend. Ondanks haar volkomen onvoorbereide komst is ze heel welkom bij ons. Daar we
de zwangerschap gemist hebben, zijn we nu met een inhaalslag bezig: we lezen er alles
over, de babykamer is ingericht en binnenkort gaan we een paar weken met zijn drieën op
vakantie. We zijn ongelooflijk trotse ouders!----
Elly Akkermans
|
| |
 |
 |
| |
|
|
