|
|
De
bevalling van een schrikkelbaby
| |
| De bevalling was uitgerekend voor
6 maart en het kon me niet snel genoeg gaan. Na ruim 8,5 maanden zwangerschap was ik het
behoorlijk zat. Ik had een redelijk moeilijke zwangerschap, maar ik genoot wel van het
gewiebel en gedans in mijn buik. Dan besefte ik iedere keer wat een wonder het toch is:
het zomaar ontstaan van een baby uit maar 2 cellen van pappa en mamma. ‘s Avonds als
mijn man, Chris, aan het werk was, lag ik op bed, tv te kijken en te genieten van het
contact met mijn baby. Hele speciale momenten altijd. Ik was zo nieuwsgierig naar onze
kleine meid. Ja, ik zeg onze kleine meid, omdat we een echo hadden laten maken en toen te
horen kregen dat we een meisje zouden krijgen. Wij wilden toen al weten wat het zou worden
om zo de kinderkamer beter in te kunnen richten en leuke kleertjes te kunnen kopen. |
|
|
Ik had wat krampen. "Als dit het
is,
dan wordt de rest een eitje", dacht ik nog ... |
| |
| De bevalling begon op
28 februari 2000 om 13:32 uur. Ik en Chris waren gewoon thuis toen ik naar de wc was
geweest en ineens krampen kreeg. Ik wist niet dat dit weeën waren, want zij is ons eerste
kind. Voor de zekerheid schreef ik wel de tijd op. Na een half uur kreeg ik weer krampen.
We besloten dat Chris gewoon om vier uur naar zijn werk zou gaan, want voor hetzelfde geld
zouden de krampen ineens stoppen. Zoiets kan dagen duren en mijn vliezen waren nog niet
gebroken. Terwijl Chris naar zijn werk was, kwamen mijn weeën ondertussen steeds sneller
achter elkaar. Al vrij snel kwamen ze om de vijf minuten. 's Avonds om kwart voor zes heb
ik mijn verloskundige gebeld. Ze zei dat ze om acht uur zou komen. Omdat ik de inleiding
toch wel graag met iemand wilde delen, ging ik even bij mijn buurtjes langs. Zij vonden
het ook heel spannend. Om zeven uur belde ik Chris op zijn werk en vroeg of hij naar huis
wilde komen. De weeën waren erg goed op te vangen. Het voelde niet meer aan dan wat
krampen. "Als dit het is, dan wordt de rest een eitje", dacht ik nog. Toen de
verloskundige kwam had ik twee centimeter ontsluiting. Ze toucheerde me. Niet veel later
toucheerde ze mij een tweede keer en brak toen mijn vliezen. Een hele plens helder
vruchtwater liep uit me weg. Snel ging ik naar de wc en heb een groot kraamverband gepakt.
De verloskundige ging weg. Ze zou rond elven terugkomen. |
|
|
Ze zei dat ik me moest
klaar maken voor
het ziekenhuis, een vacuümpompverlossing |
| |
| Inmiddels werden mijn weeën
ineens zo heftig en zo pijnlijk dat ik niet meer wist waar ik het zoeken moest. Ik
probeerde allerlei posities, maar het deed allemaal even veel pijn. Ze kwamen nu ook zo
snel achter elkaar dat ik amper tijd had om te ontspannen tussendoor. Dit waren de
ontsluitingsweeën. Chris zag dat ik zo'n pijn had en voelde zich erg machteloos. Om half
tien schreeuwde ik tegen Chris dat ik persdrang had en liet hem de verloskundige bellen.
Tevens belde hij het kraamcentrum voor een kraamverzorgster, want ik wilde thuis, op de
baarkruk, bevallen. De verloskundige en de kraamhulp kwamen rond half elf. Inmiddels zat
ik in mijn blootje, want ik hield het niet meer van de hitte. De babykamer hadden we
verwarmd tot 25 graden. Onze moederhaard staat in de woonkamer en
verzorgt de centrale
verwarming. Dit betekende dat dus het hele huis warm was. De verloskundige toucheerde me
nogmaals bij negen centimeter ontsluiting. Ik ging alvast op de baarkkruk zitten. Nu mocht
ik met de weeën meepersen met al mijn kracht. Na de eerste perswee was ik de harde
baarkruk al zat. Het zat niet comfortabel en ik wilde op bed liggen. De verloskundige
drong aan het nog even te proberen. Na drie persweeën ben ik toch op bed gaan liggen. Met
opgetrokken benen bleef ik met al mijn kracht persen, maar na ruim een uur was de baby nog
niet verder. Ze zei me dat ik me klaar moest maken voor het ziekenhuis, een
vacuümpompverlossing. Hoe groot mijn hekel aan een ziekenhuis ook is, ik was blij met die
beslissing. Ik had pijn en ik wilde de baby uit mijn buik hebben. Daarnaast was ik
helemaal uitgeput van het harde persen. Snel heb ik mij aangekleed. Terwijl ik de
persweeën opving stapte ik bij de verloskundige in de auto. |
|
|
Dan weet je dat al die moeite
en pijn het zeker waard is |
| |
| Om half twaalf werd ik
door een zuster met rolstoel bij het ziekenhuis opgewacht. Eenmaal binnen, hielp Chris me
in mijn nachthemd en werd ik op het bevallingsbed gehesen. Hij bleef me fantastisch
steunen door alle weeën heen en perste zelfs mee. De zuster legde ons kind aan het
CTG-apparaat om haar hartslag te meten. Het wachten was nu op de gynaecoloog. Tegen
twaalven was hij bij ons en voelde even hoe mijn baby in mijn buik lag. Hij zette
vervolgens de vacuümpomp op haar hoofdje, verdoofde mij en knipte mij daarna in. Gelukkig
voelde ik hiervan niks door de verdoving. Ik moest met alle macht persen. Het hoofdje
verscheen. Dat is een mooi gezicht. Dan weet je dat al die moeite en pijn het zeker waard
is. Na het hoofdje moest ik even wachten en toen weer met alle macht persen. Toen werd
onze dochter Phoenix geboren om 00:01 geboren op 29 februari. Een schrikkelbaby. |
| De gynaecoloog zei dat hij de tijd ook wel
wilde veranderen, zodat ze toch op 28 februari geboren zou zijn, maar daar wilden wij niks
van weten. Phoenix mocht een tijdje op mij blijven liggen en ze plaste meteen over mij
heen. Ik kreeg weer een spuit, dit om de nageboorte sneller te laten komen. Na ongeveer
vijf minuten kwam de placenta uit mijn buik. Chris moest dat van mij fotograferen, omdat
alles zo langs me heen ging. Ik was intens gelukkig. Na al die moeite, eindelijk ons gezin
compleet. Wat was mijn baby mooi, helemaal onder de huidsmeer, maar zo prachtig mooi. De
gynaecoloog moest mij hechten en Phoenix was inmiddels weggehaald voor de Apgarscore (na 1
min. 9, na 5 min. 10) en werd daarna helaas in bad gedaan. De zuster legde haar vervolgens
bij mij aan voor de borstvoeding. Om half twee ging Chris naar huis, bekaf van zijn rol in
mijn bevalling. Phoenix en ik |
|
Thuis wachtten de oma's in
spanning op Phoenix's thuiskomst
|
moesten een nachtje in
het ziekenhuis blijven. Ik zat helemaal onder de rode vlekjes van het harde persen. Vooral
in mijn gezicht en bij mijn oksels was het erg. Na een douche werd ik op een bed naar de
kamer gereden. Phoenix was al weggebracht naar de babykamer.
Om zes uur 's ochtends werden de baby’s gebracht voor de voeding. Ik werd gebeld op
de kamer door de gynaecoloog. Hij vond een schrikkelbaby zo bijzonder dat hij de lokale
krant had verwittigd over dit heugelijke feit. Om elf uur mochten we gelukkig naar huis.
Thuis wachtten de trotse oma’s onze komst met spanning af. Al met al is de bevalling
snel gegaan en ik heb maar 2,5 uur echt pijn gehad. Phoenix is met recht onze trots. Haar
naam betekent onsterfelijkheid/ wederopstanding naar de mythologische vogel, de
Phoenix.
|
| |
 |
 |
| |
|
|
